We don’t need the key, we’ll break in*

Είπαμε, θα τα συζητάμε όλα ανοικτά από το blog αυτό, και να που ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με ένα θέμα πολύ ευαίσθητο. Αυτό των εκλογικών συνεργασιών.

Ένα και στο χέρι: Αν υπήρχε η βεβαιότητα ότι η ΦΣ μπαίνει στην Βουλη αυτοδύναμα, η κουβέντα αυτή μάλλον δεν θα γίνονταν. Αν οι εκλογές γίνουν το Σεπτέμβρη – που είναι και το πιθανότερο – εκ των πραγμάτων δεν προλαβαίνουμε να φτάσουμε στο επίπεδο οργάνωσης που θα μας επιτρέψει να επιδιώξουμε με αξιώσεις το 3%.

Δύο και στο άλλο χέρι: «Που να μπλέκουμε τώρα…». Εδώ η συμβίωση δύο ανθρώπων είναι συνήθως δύσκολη, πόσο μάλλον η επίτευξη συμφωνίας μεταξύ μεγάλων ομάδων ανθρώπων, που ειδικά στην περίπτωσή μας τυχαίνει να έχουν έντονα ιδεολογικό χαρακτήρα… Όποτε, λογικό, αντί να μπλέκεις σε έναν προβληματικό γάμο, καλύτερα ας μείνεις στο ράφι (για την ώρα).

Υπάρχει όμως και τρίτος δρόμος, και τον προτείνει ο κ. Νίκος Ράπτης, στο από 12/4/2007 άρθρο του στην «Προοδευτική Πολιτική, με τίτλο «Η ‘δεύτερη κάλπη’ και ο Αννίβας». Πρόκειται για ένα εξαιρετικό άρθρο, εμπνευσμένο και πλήρες, και σας προτείνω να το διαβάσετε πριν προχωρήσετε στην ανάγνωση αυτού του post, μιας και η δική μου σύνοψη είναι βέβαιο ότι θα αδικήσει την ιδέα.

Εν συντομία, αυτό που προτείνει ο κ. Ράπτης είναι μια τακτική ανταρτοπολέμου των λεγόμενων «μικρών» κομμάτων για να υπερβούν το (απαράδεκτο και αντιδημοκρατικό) όριο του 3% για την είσοδο στην Βουλή, και να καταφέρουν ένα κτύπημα-έκπληξη στον δικομματισμό: μια βουλή πιθανότατα 6 κομμάτων, χωρίς αυτοδύναμο κόμμα!

Προτείνει λοιπόν κάποια από τα «μικρά» κόμματα να συστήσουν έναν εκλογικό συνασπισμό διάρκειας μίας (1) ημέρας δηλαδή της ημέρας των εκλογών. Ο συνασπισμός αυτός δεν θα έχει κανένα ιδεολογικό περιεχόμενο (για τον σκοπό αυτό προτείνει το ουδέτερο όνομα «Δεύτερη Κάλπη»), ούτε θα υπονοεί οποιαδήποτε σύγκλιση μεταξύ των κομμάτων. Θα αποτελέσει απλώς ένα κοινό καλάθι συλλογής ψήφων προκειμένου να ξεπεραστεί το εμπόδιο του 3%. Την επόμενη των εκλογών, το κάθε κόμμα που συμμετείχε θα μετρήσει τους σταυρούς του (δηλαδή τους σταυρούς που συνέλεξαν οι υποψήφιοι-μέλη του) και αναλογικά θα εκλέξει τους βουλευτές που του αντιστοιχούν. Το κάθε κόμμα θα πάρει τον κοινοβουλευτικό δρόμο του από ‘κει και μετά.

Όσο το βασανίζω στο μυαλό μου, βλέπω μόνο θετικά. Τα απαριθμώ:

1) Είναι δίκαιο: Σε συνθήκες απλής αναλογικής, το 0,33% του λαού δικαιούται να έχει έναν εκπρόσωπο στο κοινοβούλιο. Ο εκλογικός νόμος προστατεύει του υπάρχοντες «παίκτες» και εμποδίζει την είσοδο νέων.

2) Είναι αποτελεσματικό (από οικονομική άποψη): Το κόστος του παραβόλου συμμετοχής στις εκλογές μοιράζεται στα συμμετέχοντα κόμματα (με μια μικρή επιφύλαξη, το παράβολο αυτό ανέρχεται σε 20.000 ευρώ, ποσό διόλου ευκαταφρόνητο για ένα κόμμα που χρηματοδοτείται από τις εθελοντικές συνεισφορές των μελών και των φίλων του και όχι από τον κρατικό προϋπολογισμό)

3) Απαλλάσει τα συμμετέχοντα κόμματα από τον βραχνά να συμπληρώσουν αυτοδύναμους εκλογικούς καταλόγους σε όλες τις περιφέρειες της χώρας. Για να έχεις πλήρη ψηφοδέλτια, απαιτούνται περί τους 400 υποψήφιοι. Θεωρείτε εύκολο να βρεθούν ανάμεσα στους φίλους ενός νεοϊδρυθέντος κόμματος, 400 άνθρωποι που να επιθυμούν να εκτεθούν σε ένα ψηφοδέλτιο? Με την «Δεύτερη Κάλπη» αρκούν 1-2 υποψήφιοι σε κάθε περιφέρεια για να «συλλέξουν» τους σταυρούς του κόμματος. Έτσι μειώνεται ο κίνδυνος να γίνουν «ποιοτικοί συμβιβασμοί» προς χάριν της ποσότητας.

4) Είναι συμφέρον: Μια τέτοια κίνηση θα καταστήσει τα συμμετέχοντα κόμματα δικαιούχα κρατικής χρηματοδότησης. Κατά την άποψή μου το κράτος δεν πρέπει να χρηματοδοτεί τα κόμματα. Δυστυχώς στην περίπτωση της Ελλάδας, τα χρηματοδοτεί, και μάλιστα αφειδώς. Πως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στήνουν όλα αυτά τα φαντασμαγορικά συνέδρια, τις συγκεντρώσεις, τυπώνουν αφίσες, παίζουν σποτ στην τηλεόραση? Είναι χρήματα των φόρων μας. Μιας και έτσι και αλλιώς σπαταλιούνται λεφτά υπέρ των κομμάτων, και μέχρι να είμαστε σε θέση να το αλλάξουμε αυτό, ας πάρουμε το μερίδιο που μας αναλογεί. Ένα κόμμα που περνά το 3% δικαιούται(με μια μικρή επιφύλαξη) 3.000.000 ευρώ χρηματοδότησης. Ακόμα και με 1,6% δικαιούται (πάλι με επιφύλαξη) 1.000.000 ευρώ. Τούτο σημαίνει ότι ένα κόμμα που θα συμμετάσχει στην «Δεύτερη Κάλπη», στην περίπτωση που ο συνασπισμός μπει στην Βουλή, θα αποκτήσει πολύτιμους πόρους για την διάδοση του μηνύματός του. Απόλυτα θεμιτό, στο δικό μου μυαλό.

5) Η εφικτότητα του στόχου θα κινητοποιήσει ακόμα περισσότερο τα μέλη των κομμάτων. Δουλεύοντας κοντά στις πωλήσεις, έχω διαπιστώσει μια καθολική αλήθεια: Βάλε μικρό στόχο, και το αποτέλεσμα θα είναι μικρό. Βάλε άπιαστο στόχο και το αποτέλεσμα θα είναι πάλι μικρό. Οι άνθρωποι για να μεγιστοποιήσουν την προσπάθειά τους χρειάζονται προκλητικούς, αλλά εφικτούς στόχους. Και η «Δεύτερη Κάλπη» πιστεύω ότι θα δώσει στο ανθρώπινο δυναμικό των κομμάτων που συμμετέχουν αυτό ακριβώς: Έναν προκλητικό αλλά εφικτό στόχο, που θα τους κινητοποιήσει για να μεγιστοποιήσουν το αποτέλεσμα (μην ξεχνάμε, περισσότεροι σταυροί = περισσότεροι βουλευτές = μεγαλύτερο μερίδιο από την κρατική χρηματοδότηση)

6) Πολλαπλασιαστικά και παράπλευρα οφέλη: Αν τελικά δημιουργηθεί η «Δεύτερη Κάλπη» είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει αίσθηση. Θα ανατρέψει ένα καλά στημένο σκηνικό για 5 κομματική βουλή. Τα μεγάλα κόμματα θα νιώσουν τις πιθανότητες αυτοδυναμίας να μειώνονται. Αυτό αρκεί για να στρέψουν αυτά και τα φιλικά τους ΜΜΕ τα βέλη τους πάνω μας. Τώρα, για έναν νεοϊδρυθέν κόμμα που, όπως έχουμε πει, αντιμετωπίζει αδιαπέραστο «τείχος σιωπής», αυτό είναι σίγουρα τεράστιο κέρδος. Τουλάχιστον θα μάθουν ότι υπάρχουμε όλοι εκείνοι που πιθανώς θα μας ψήφιζαν αλλά μας αγνοούν. Επιπρόσθετα οι ιδέες μας θα έχουν την ευκαιρία να ακουστούν και να επηρεάσουν. Τέλος είναι σχεδόν βέβαιο ότι ένα μέρος των ψήφων διαμαρτυρίας θα καταλήξει στην «Δεύτερη Κάλπη», και κάποιο μέρος του και σε μας. Δεν μας βλάπτει.

Βασικός παράγων για την επιτυχία είναι το πως θα επικοινωνηθεί το συγκεκριμένο εγχείρημα. Είναι κρίσιμο να παραμείνει αποϊδεολογικοποιημένο. Γι’ αυτό, όσα περισσότερα κόμματα συμμετάσχουν, τόσο το καλύτερο.

Θα σκέφτεστε: Συνασπισμό με τον Παπαθεμελή? Τον Λεβέντη? Με τους Μαρξιστές-Λενινιστές? Πράγματι, στην αρχή ακούγεται κάπως. Στην πράξη όμως, είμαστε όλοι σαν μια ομάδα αδίκως φυλακισθέντων που μας περιβάλλει ένας τοίχος αδικίας, αυτός του 3%. Δεν χρειάζεται να συμπαθιόμαστε για να συνεργαστούμε προκειμένου να πηδήξουμε τον τοίχο και μετά να τρέξουμε κατά μόνας προς την ελευθερία, προς την κατεύθυνση που ο καθένας κρίνει….

Το γράφω γιατί η άποψή σας στο θέμα αυτό είναι πολύτιμη. Πως θα αντιμετωπίζατε μια τέτοια κίνηση? Η ΦΣ, συνολικά, θα κέρδιζε ή θα ζημιώνονταν από την συμμετοχή σε μια τέτοια πρωτοβουλία?

*στίχος από το «Know your enemy», των Rage Against the Machine, που μου κόλλησε στο μυαλό από την στιγμή που διάβασα το άρθρο του κ. Ράπτη…