Χαμένος από χέρι

Τελικά έριξα λευκό.

Μέσα στο παραβάν το αποφάσισα. Κοίταξα τα ψηφοδέλτια που μου έδωσαν, σε κανένα δεν είδα ένα ικανοποιητικό κομμάτι του εαυτού μου, και μιας και δεν είμαι αντισυστημικός, η μόνη συνεπής στάση που μου έμεινε ήταν το «none of the above».

Ωραίο πράγμα η συνέπεια, το ορθολογιστικό μέρος του εαυτού μου (μάλλον πλειοψηφικό) με συνεχάρη και αναπαύθηκε αυτάρεσκα για να πάρει σειρά το συναισθηματικό μου μέρος, το οποίο, έτσι και αλλιώς ως μη αρμόδιο για να επιδοκιμάζει ή να αποδοκιμάζει τις επιλογές μου,  εγκατέστησε έναν τόνο θλίψης ο οποίος με συντρόφευσε διακριτικά κατά το υπόλοιπο της ημέρας αλλά μεγεθύνθηκε και ουσιαστικά με κατέλαβε όταν είδα τις πρώτες εικόνες ΠΑΣΟΚτσήδων να πανηγυρίζουν εκστατικοί.

Το ίδιο θα είχε συμβεί αν, ο-μη-γένοιτο, το αποτέλεσμα είχε βγάλει τους αντίστοιχους ΝεοΔημοκράτες στους δρόμους.

Οι εικόνες αυτές είναι άγριες.

Όλοι αυτοί κάτι καλό περιμένουν ότι θα τους φέρει το αύριο, και αμφιβάλλω αν αυτό το καλό που τόσο έξαλλα πανηγυρίζουν είναι η προώθηση της συμμετοχικής δημοκρατίας, η ενδυνάμωση των ανεξάρτητων αρχών, ή ο σαφέστερος διαχωρισμός των εξουσιών. Κάτι άλλο είναι αυτό που φαίνεται να είναι σίγουροι ότι έχουν κλειδώσει, κάτι πολύ πιο απτό, κάτι μετρήσιμο. Μετρήσιμο, όσο και το πληρωτέο ποσό στη φορολογική μου δήλωση.

Γιατί να θλίβομαι; (you may ask). Έτσι κι αλλιώς κάποιος θα κέρδιζε, κάποιοι θα πανηγύριζαν κάνοντας ταυτόχρονα τους λογαριασμούς τους, και εγώ, έτσι και αλλιώς, θα ήταν απίθανο να εγκαταλείψω τις τάξεις των φορολογικών υποζυγίων.

Θλίβομαι γιατί το να πληρώνεις μόνο φόρους και να μην έχεις πολιτική εκπροσώπηση είναι νομίζω ο -σύγχρονος- ορισμός του είλωτα. Και είναι δυσβάστακτο συναίσθημα.

Υποψιάζομαι ότι απόψε και άλλοι νιώθουν έτσι. Είμαι ευτυχής να γνωρίζω μερικούς από αυτούς. Ελπίζω από αύριο να κάνουμε όσα πρέπει ώστε στις επόμενες εκλογές όλοι αυτοί, όλοι εμείς, τουλάχιστον να βρούμε στο εκλογικό τμήμα μια επιλογή που θα μας αντιπροσωπεύει.