Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται

30 08 2015

Ωσάν να μην μας έφτανε η φοροκαταιγίδα, φαίνεται ότι σύντομα θα βρεθούμε προ μιας απείρως πιο ανυπόφορης προοπτικής.

Διαβάζω εδώ ότι με την ευκαιρία της αυξημένης χρήσης των πιστωτικών καρτών λόγω capital controls, γίνονται σκέψεις και ίσως σχέδια για το δραστικό περιορισμό ή και απάλειψη των μετρητών από την οικονομία.

Τελικός στόχος είναι η εφορία να γνωρίζει ΚΑΘΕ συναλλαγή που κάνει ο ΚΑΘΕ ένας με ΚΑΘΕ άλλον ώστε να περιοριστεί η φοροδιαφυγή.

Το πλήγμα στην ιδιωτικότητα είναι προφανές.

Και είναι τέτοια η φύση της ιδιωτικότητας που η διάρρηξή της είναι αναντίστρεπτη. Οι οικονομικές συναλλαγές μεταξύ των ανθρώπων αντανακλούν τις προτιμήσεις τους στο προσωπικό, κοινωνικό και πολιτικό πεδίο.

Τα βιβλιοπωλεία από τα οποία αγοράζω βιβλία, τα eshop από τα οποία ψωνίζω προϊόντα, τις διευκολύνσεις που μπορεί να κάνω σε συγγενείς οι φίλους που είναι σε ανάγκη, η οικονομική βοήθεια που δίνω σε πολιτικά κόμματα ή κοινωνικές οργανώσεις, όλες αυτές οι συναλλαγές μιλούν για εμένα περισσότερο από τα λόγια μου.

Όλη αυτή η πληροφορία, συγκεντρωμένη, για τις συναλλαγές όλων μας είναι αδιανόητα πολύτιμη και άρα πρόσφορη για πώληση από αυτούς που την ελέγχουν.

Μην ξεχνάμε ότι μέσα από την ΓΓΠΣ διέρρεαν ανάλογα δεδομένα επί πληρωμή για 12 χρόνια (και κανείς δεν την πλήρωσε παρά οι ίδιοι οι  θιγόμενοι φορολογούμενοι με πρόστιμο που επιβλήθηκε στην κρατική ΓΓΠΣ!).

Άπαξ και τα στοιχεία διαρρεύσουν, η ζημιά δεν διορθώνεται. Γι’ αυτό η προάσπιση της ιδιωτικότητας είναι σημαντικότερη από ας πούμε τις προφυλάξεις που παίρνουμε απέναντι σε ληστές, την λεία των οποίων μπορούμε θεωρητικά να αναπληρώσουμε στο μέλλον.

Τα προσωπικά μας στοιχεία είναι μια «λεία» που δεν πρέπει κατ’ αρχήν να υπάρξει διαθέσιμη προς αρπαγή.

Δευτερευόντως μόνο, έχει ενδιαφέρον να αναλογιστούμε και τι έχουμε να κερδίσουμε από το προτεινόμενο μέτρο.

Δυστυχώς σε κράτη σαν το δικό μας, η ωφέλεια εξαρτάται από το ποιος είσαι. Ας σκεφτεί ο καθένας για τον εαυτό του αν θεωρεί ότι η εφορία λειτουργεί υπέρ του ή εναντίον του. Αν το κράτος το οποίο σιτίζεται μέσα από τον εισπρακτικό μηχανισμό λειτουργεί υπέρ του ή εναντίον του. Για την ευημερία ποιου καλούμαστε να παραιτηθούμε της ιδιωτικότητάς μας.

Γνώμη μου είναι ότι, οσαδήποτε τα πιθανά ωφέλη, η αξία της ιδιωτικότητας είναι μεγαλύτερη και είμαι έτοιμος, ζωσμένος τα bitcoins μου να βγω στο «αντάρτικο» αν το μέτρο προχωρήσει.

Αλλά ακόμα και αν το θέμα μπει σε μια βάση κόστους/ωφέλους, το Ελληνικό Δημόσιο έχει πάρα πολύ δρόμο εξορθολογισμού και αναδιάρθρωσης να διανύσει πριν μπορέσει να βρεθεί σε θέση να αξιώσει από τους πολίτες να παραιτηθούν από τόσο θεμελιώδη δικαιώματα.





Το δόγμα της Κλάιν

5 02 2012

Σε μια βόλτα μου στο κέντρο κατά τις διακοπές των Χριστουγέννων, έπαθα ΣΟΚ από το εμβαδόν που καταλάμβανε στις προθήκες των βιβλιοπωλείων το «Δόγμα του Σοκ» της Ναόμι Κλάιν. Παράλληλα, σε διάφορες περιστάσεις, φίλοι ή και άνθρωποι που μόλις έχω γνωρίσει επιλέγουν αυτό το βιβλίο ως θέμα για να ανοίξουμε συζήτηση. Εντάξει, δεν είναι και μεγάλη έκπληξη να επιτυγχάνει στη χώρα του Λιακόπουλου ένα δήθεν ερευνητικό βιβλίο που «τεκμηριώνει» μια θεωρία συνωμοσίας, ειδικά στις δύσκολες μέρες που ζούμε. Αλλά μιας και πλασάρεται ως προϊόν δημοσιογραφικής δουλειάς, ο αντίλογος προς αυτό είναι επιβεβλημένος.

Από το 2007 που εξεδόθη, επαρκής κριτική του έχει ασκηθεί στην Αγγλική γλώσσα, κριτική που δεν είναι διαθέσιμη στα Ελληνικά. Αν ψάξετε με «Δόγμα του Σοκ» στο google, θα δείτε 375.000 αποτελέσματα, ελάχιστα από τα οποία αφορούν αντίλογο, μιας και η μόνη (γνωστή σε μένα) δημοσιευμένη κριτική είναι αυτή του Αριστείδη Χατζή στο Books Journal (Οκτ. 2011) (pdf).

Νομίζω ότι αξίζει να υπάρξουν περισσότερες πηγές αντιλόγου στα Ελληνικά για τον καλόπιστο Έλληνα αναγνώστη.

Νωρίτερα, και πολύ εκτενέστερα έχει ασχοληθεί και κατά την άποψή μου έχει καταρρίψει το «Δόγμα του Σοκ» ο Johan Norberg, από το Ινστιτούτο Cato, εκδίδοντας το paper «The Klein Doctrine, The rise of disaster polemics». Εδώ το πρωτότυπο. Στο επόμενο video από το ReasonTV συνοψίζει τα κύρια σημεία της κριτικής του σε 9 λεπτά.

Μαζί με τον Νίκο Χαραλάμπους, αποφασίσαμε να το μεταφράσουμε στα Ελληνικά. Στην προσπάθεια συνέδραμαν αποφασιστικά ο Δημήτρης Σταύρου και ο Στέφανος Αθανασιάδης. Παρακάτω το παραθέτω σε scribd αλλά και ελεύθερο κείμενο. Ελπίζω να γίνει έναυσμα για μια παραγωγική συζήτηση.

 

Το Δόγμα της Κλάιν

Η Άνοδος της Ρητορικής της Καταστροφής

του Johan Norberg

 

 

πρωτότυπο κείμενο: http://www.cato.org/pubs/bp/bp102.pdf

Μετάφραση στα Ελληνικά:

Σπύρος Ντόβας,  Νίκος Χαραλάμπους

 

 

Επιτελική Σύνοψη

Το βιβλίο «Το Δόγμα του Σοκ» της Ναόμι Κλάιν υποτίθεται ότι αποτελεί μια αποκάλυψη της ανάλγητης φύσης του Καπιταλισμού της ελεύθερης αγοράς και του κορυφαίου πρόσφατου υποστηρικτή του, του Μίλτον Φρήντμαν. Η Κλάιν υποστηρίζει ότι ο Καπιταλισμός πάει χέρι-χέρι με την απολυταρχία και τη βαρβαρότητα και ότι δικτάτορες και άλλες μοχθηρές πολιτικές φυσιογνωμίες επωφελούνται από τα «Σοκ» – καταστροφές δηλαδή, φυσικές ή κατασκευασμένες – για να αυξήσουν την εξουσία τους και να εφαρμόσουν αντιδημοφιλείς μεταρρυθμίσεις προς την κατεύθυνση της ελεύθερης αγοράς. Η Κλάιν αναφέρει τη Χιλή υπό το στρατηγό Αουγκούστο Πινοσέτ, τη Βρετανία υπό τη Μάργκαρετ Θάτσερ, την Κίνα κατά τη διάρκεια της κρίσης της πλατείας ΤιενΑνΜεν και το συνεχιζόμενο πόλεμο στο Ιράκ ως παραδείγματα αυτής της διαδικασίας.

Η ανάλυση της Κλάιν είναι απελπιστικά ελαττωματική,  ουσιαστικά σε όλα τα επίπεδα. Τα ίδια τα λόγια του Φρήντμαν τον αναδεικνύουν σε υποστηρικτή της Ειρήνης, της Δημοκρατίας και των Ατομικών Δικαιωμάτων. Υποστήριξε ότι οι σταδιακές οικονομικές μεταρρυθμίσεις είναι συχνά προτιμότερες από τις απότομες και ότι οι πολίτες θα πρέπει να είναι πλήρως ενημερωμένοι σχετικά με αυτές, ώστε να προετοιμαστούν καλύτερα εκ των προτέρων. Επιπλέον, ο Φρήντμαν καταδίκασε το καθεστώς Πινοσέτ και αντιτάχθηκε στον πόλεμο του Ιράκ.

Τα ιστορικά παραδείγματα της Κλάιν επίσης καταρρέουν αν εξεταστούν λεπτομερειακά. Για παράδειγμα, η Κλάιν ισχυρίζεται ότι η καταστολή στην Πλατεία Τιεν-Αν-Μεν είχε σκοπό να συντρίψει την αντίθεση στις φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, όταν στην πραγματικότητα, είχε ως αποτέλεσμα το πάγωμα της απελευθέρωσης για χρόνια. Επίσης υποστηρίζει ότι η Θάτσερ χρησιμοποίησε τον πόλεμο στα Φώκλαντς ως κάλυψη για τις αντιδημοφιλείς οικονομικές της πολιτικές, ενώ στην πραγματικότητα αυτές οι οικονομικές πολιτικές απολάμβαναν ισχυρή λαϊκή στήριξη.

Ούτε με τις ευρύτερες εμπειρικές διαπιστώσεις της η Κλάιν τα καταφέρνει καλύτερα. Οι έρευνες σχετικά με τις πολιτικές και οικονομικές ελευθερίες αποκαλύπτουν ότι τα λιγότερο ελεύθερα πολιτικά καθεστώτα τείνουν να ανθίστανται στην απελευθέρωση των αγορών, ενώ εκείνα τα κράτη με περισσότερες πολιτικές ελευθερίες τείνουν να επιδιώκουν και τις οικονομικές ελευθερίες.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »





Εκλογική Συνεργασία Φ.Σ. και Δράσης!

5 11 2011

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία και η Δράση ανακοινώνουν την απόφασή τους να συνεργαστούν πολιτικά και να συμπράξουν εκλογικά στις επόμενες εκλογές.

Καλούμε κάθε φορέα και κάθε πολίτη που θέλει να υπερασπίσει την ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας, την ελευθερία, τη δημοκρατία, την ανοικτή κοινωνία, την ελεύθερη οικονομία και τα ατομικά δικαιώματα, να συμπαραταχθούμε ισότιμα, με αυτονομία, σε ένα μεγάλο μεταρρυθμιστικό μέτωπο.

Για να διασφαλίσουμε την ελευθερία και την αξιοπρέπεια τη δική μας, των παιδιών μας και της χώρας μας.





«Η Πολιτική νίκησε τις Αγορές»…

24 07 2011

Η Πολιτική νίκησε τις Αγορές τόσο, όσο η Πλαστική Χειρουργική νικάει τον Χρόνο.





Στο Αντιαπαγορευτικό Φεστιβάλ…

9 05 2011

… την Παρασκευή και το Σάββατο, 6-7/5/2011, στο οποίο η Φιλελεύθερη Συμμαχία συμμετείχε για ακόμα μια χρονιά, διανείμαμε τα παρακάτω φυλλάδια, τα οποία απέσπασαν πολύ θετικά σχόλια:

——————————————————————————

——————————————————————————

το αγαπημένο μου:

——————————————————————————

με βραχεία κεφαλή από αυτό:

——————————————————————————

Αντί επιλόγου:

(kudos στον Νίκο Χαραλάμπους!)





Η επόμενη μέρα

27 03 2011

Περιπτώσεις δύο:

1) Σχετικά ομαλά, η ελληνική οικονομία και γενικότερα κοινωνία μετασχηματίζονται και οδηγούνται σε ένα νέο σημείο ισορροπίας. Είναι η περίπτωση που δεν θα μας απασχολήσει σε αυτό το ποστ (πως, ποιο νέο σημείο, ποια η πιθανότητα αυτού του σεναρίου κλπ).

2) Σε κάποιο σημείο του χρόνου, η ελληνική κοινωνία (και κατά συνέπεια οικονομία) βιώνει ένα «σημείο ασυνέχειας». Το θέμα μας.

Ως «σημείο ασυνέχειας» εννοώ ένα ή έναν μικρό αριθμό πολύ σημαντικών πιθανών γεγονότων που είναι ικανά αλλάξουν άρδην αυτά που σήμερα τείνουμε θεωρούμε σταθερές. Δυστυχώς τα γεγονότα αυτά και οι βραχυπρόθεσμες συνέπειές τους δεν μπορούν παρά να είναι δυσάρεστα. Πιθανά τέτοια γεγονότα μπορεί να είναι η παύση χρηματοδότησης από την τρόικα και η στάση πληρωμών, η επιστροφή στη δραχμή, κοινωνικές εντάσεις με νεκρούς κλπ. Το πόσο πιθανά είναι αυτά τα ενδεχόμενα, και ποια τα ακριβή αποτελέσματά τους είναι πολύ δύσκολο να ειπωθεί και να τεκμηριωθεί. Η πιθανότητα πάντως, εδώ που είμαστε, είναι μη μηδενική και σίγουρα όχι αμελητέα, λαμβάνοντας υπόψιν τη σοβαρότητα των συνεπειών.

Είναι κατά την άποψή μου επιτακτικό να ξεκινήσουμε να σχεδιάζουμε και για αυτό το ενδεχόμενο. Και δεν εννοώ να βγάλουμε τα λεφτά μας στο εξωτερικό, ή να έχουμε φουλαρισμένο το αυτοκίνητο έτοιμο για τη μεγάλη απόδραση. Όσοι θεωρούν πιθανό ότι η επόμενη μέρα μιας τέτοιας ασυνέχειας, θέλοντας ή μη, θα περιλαμβάνει τους ίδιους και τα παιδιά τους, πρέπει να αρχίζουν να εργάζονται για την προετοιμασία της.

Πως θα μοιάζει η D+1 μέρα; Εξαρτάται σίγουρα από την D μέρα. Μπορούμε πάντως με βεβαιότητα να υποθέσουμε ότι το πολιτικό σύστημα δεν θα επιβιώσει μιας τέτοιας ασυνέχειας (θα έλεγα ότι η μη επιβίωσή του *ορίζει* την ασυνέχεια). Τι θα πάρει την θέση του; Ποιοι; Τι θα έχουν να προτείνουν;

Από τις παρούσες πολιτικές δυνάμεις, λογικά το ΚΚΕ θα είναι εκεί, μάλλον ενδυναμωμένο. Το ίδιο και η πατριωτική-λαϊκιστική-δεξιά. Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται.

Απέναντί τους ποιοι; Λέγοντας τι;

Όταν κατακάτσει ο κουρνιαχτός, το καλό σενάριο λέει ότι θα συνέλθει μια εθνοσυνέλευση να ψηφήσει νέο Σύνταγμα και να θεμελιώσει τους νέους θεσμούς, να σχεδιάσει εκ νέου το πολιτικό σύστημα, να διαχωρίσει αποτελεσματικά την λειτουργία των εξουσιών, να βάλει τους ελέγχους και τα στοιχεία εξισορρόπησης κλπ. Πως θα γίνουν όλα αυτά, και πάνω σε ποια βάση;

Η ιδέα λοιπόν λέει το εξής: Ας αρχίσουμε (και δεν εννοώ μόνο οι φιλελεύθεροι) από τώρα, ως «insurance», να συζητάμε και να σχεδιάζουμε για εκείνη τη μέρα. Ας το πούμε The Day After Project, και ας αρχίσουμε να βάζουμε στους εαυτούς μας τις ερωτήσεις που τότε πιεστικά θα τεθούν. Ας δημιουργήσουμε τη βάση, κάτι off-the-shelf, το οποίο όταν έρθει η ώρα θα ανακαλέσουμε και θα προσαρμώσουμε ώστε να προταθεί ως πειστικό αντίβαρο στο τσουνάμι του λαϊκισμού που χωρίς αμφιβολία θα έχει πλημμυρίσει το δημόσιο διάλογο.

Νομίζω ότι θα είναι καλά ξοδεμένος χρόνος. Αν δεν το κάνουμε θα γίνουμε εύκολη βορά για τους λύκους.





Ένας δίκαιος μα τόσο άνισος αγώνας

9 02 2011

XYTA_2Με τα επεισόδια στην Κερατέα για τον υπό κατασκευή ΧΥΤΑ να κλιμακώνονται, ξαναδημοσιεύω μια ανάρτησή μου από το 2009, όταν αμυνόμενοι τότε ήταν οι κάτοικοι του Γραμματικού. Δεν χρειάζεται να αλλάξω τίποτα.

——————————————————————

 

Θέλω να εκφράσω την συμπάθεια και την συμπαράστασή μου στους κατοίκους του Γραμματικού σήμερα όπως τη συμπάθειά μου είχαν οι κάτοικοι της Λευκίμμης και του Καρβουναρίου εχθές και θα έχουν και οι κάτοικοι της Κερατέας αύριο. Είναι ακόμη μια περίπτωση που οι «ανάγκες των πολλών», μέσα από μια νομότυπη δημοκρατική διαδικασία έρχονται να τσαλαπατήσουν τους λίγους. Σταλινικές πρακτικές με δημοκρατική λεοντή.

Διαβάζω ότι τον υπάρχοντα σχεδιασμό στηρίζουν η Κεντρική Ενωση Δήμων και Κοινοτήτων Ελλάδας (ΚΕΔΚΕ) και ο ο Ενιαίος Σύνδεσμος Δήμων και Κοινοτήτων Ν. Αττικής (ΕΣΔΚΝΑ). Λογικό. Πόσες ψήφους έχουν το Γραμματικό και η Κερατέα σε αυτά τα όργανα; Υπήρχε περίπτωση η Παιανία, Λούτσα, η Νέα Μάκρη κλπ να ψηφίσουν κόντρα σε αυτήν την NIMBY (για αυτές) διευθέτηση;

Η πολιτική διαδικασία είναι εγγενώς άδικη όταν έρχεται να διαχειριστεί θέματα που έχουν επίπτωση στα περιουσιακά στοιχεία των πολιτών. Σε κάθε περίσταση είναι δυνατόν να συμπτυχθεί (και συνηθέστατα συμπτύσσεται) μια ad hoc πλειοψηφία που πιέζει για την λήψη μέτρων που ευνοούν (οικονομικά) την ίδια και θίγουν την μειοψηφία που υπολείπεται (ένα παράδειγμα είναι οι ακτιβιστές των «ελεύθερων χώρων» οι οποίοι αφού πρώτα τσιμέντωσαν τις δικές τους ιδιοκτησίες, πιέζουν για να αποτραπούν εκείνοι που δεν έχουν χτίσει ακόμα, κραυγάζοντας -οι τσιμεντώσαντες- ότι «πήξαμε στο τσιμέντο» και «όχι άλλο τσιμέντο»).

Προκειμένου να αποτραπούν φαινόμενα κατά τα οποία κάποιο 90%, εντελώς δημοκρατικά, θα λεηλατεί το υπόλοιπο 10%, το Σύνταγμα έχει διατάξεις που προστατεύουν την ιδιοκτησία και οριοθετούν τις δυνατότητες του κράτους να απαλλοτριώνει – πάντα καταβάλλοντας δίκαιη αποζημίωση.

Στην περίπτωση των ΧΥΤΑ όμως, παρότι η χωροθέτησή τους συνιστά ουσιαστικά μερική απαλλοτρίωση των πέριξ περιοχών, καθώς οι πιθανές χρήσεις της γης δραστικά περιορίζονται και η αξία της γης ουσιαστικά μηδενίζεται (πρόσθετα στην αρνητική επίπτωση στην ποιότητα ζωής των κατοίκων) το κράτος μονομερώς αποφασίζει, διατάζει και εκτελεί δια των ροπάλων των ΜΑΤ.

Το ΠΑΣΟΚ «χαρακτήρισε αποτυχημένη την πολιτική για τη διαχείριση του περιβάλλοντος που γίνεται με τα ΜΑΤ». Οι γνωστές γενικότητες – για την ουσία τίποτα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε διάλογο. Αμήν. Ένας διάλογος με σκοπό να πειστεί κάποιος να υποδεχθεί τα σκουπίδια θα ήταν μια ατέρμονη κολοκυθιά. «Γιατί εγώ και όχι αυτός;».

Η μόνη δίκαιη και συνολικά αποτελεσματική προσέγγιση στο θέμα της χωροθέτησης (όπως έχω ξαναγράψει πέρσι) θα ήταν μια προσέγγιση αγοράς, με ελεύθερη διαπραγμάτευση μεταξύ των παραγωγών σκουπιδιών και των πιθανών αποδεκτών τους, και την εκούσια συμφωνία τους σε μια δίκαιη (εκ των πραγμάτων, μιας και τα δύο μέρη θα την αποδέχονταν) τιμή.

Οτιδήποτε εκτός από αυτό είναι μια βαρβαρότητα, ένα λυντσάρισμα στο οποίο εμείς, οι αστοί, οι πολλοί, οι πετάω-την-σακουλα-μου-στον-κάδο-και-δεν-με-μέλλει-τι-θα γίνει-μετά, λεηλατούμε και συνθλίβουμε τους λίγους που έτυχε να  έχουν γεννηθεί ή κατοικήσει στο λάθος μέρος.

Ο καθένας από εμάς κρατάει το ρόπαλο των ΜΑΤ που πέφτει -άδικα, εντελώς άδικα- στα κεφάλια τους.





Προσφορές, υπάρχουν μόνο…

20 05 2010

…στις ανοικτές αγορές!





‘Ωρα για συνταγματικό STOP στη ληστεία των βρεφών

26 04 2010

Διάβασα με μεγάλη χαρά το άρθρο της κ. Ντόρας Μπακογιάννη στην Κυριακάτικη Καθημερινή, όπου εισηγείται την συνταγματική καθιέρωση ορίου στη δημοσιονομική επέκταση (λέγε με «έλλειμα προϋπολογισμού»). Εντάξει, θα προτιμούσα να μιλούσε καθαρά για απαγόρευση των ελλειματικών προϋπολογισμών, αλλά ΟΚ, από προβεβλημένο πολιτικό στέλεχος που πρωτοβάζει το θέμα στην ευρύτερη  δημόσια συζήτηση  είναι αναμενόμενο  οι διατυπώσεις να είναι «ευέλικτες».

Πάντα απορούσα με το θράσσος κυρίως του ΣΥΝ (Αλαβάνος κ’ Σια) αλλά και ενός σημαντικού κομματιού του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι επίτιθονταν στην συνθήκη του Μάαστριχτ και το 3% όριο ελλείματος που έθετε, συσχετίζοντας το ύψος του ελλείματος με την «προοδευτικότητα» της ασκούμενης οικονομικής πολιτικής.

Τώρα, το τι «προοδευτικό» υπάρχει στο να επιτίθεσαι στην  de facto πλέον αδύναμη κοινωνική ομάδα, δηλ. τα νήπια τα βρέφη και τα αγέννητα παιδιά,  χρεώνοντάς τα για να εξασφαλίσεις την σημερινή σου βολή, ποτέ δεν μπήκαν στον κόπο να εξηγήσουν (ίσως και κανείς δεν τους ρώτησε).

Για μένα είναι προφανώς μια ΑΧΡΕΙΑ πολιτική.

Και είναι και μια ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΗ πολιτική, γιατί αντί να επιτεθεί στον «ταξικό της εχθρό» για να εξασφαλίσει τους πόρους για μεγαλύτερες δημόσιες δαπάνες, προτιμά να τους κλέβει από τα παιδιά.

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου »





Το «We Don’t Pay for Your Crisis» στην σωστή του βάση:

22 04 2010

...»Σε ό,τι αφορά τη φημολογία περί επερχόμενων μειώσεων των εισοδημάτων στον ιδιωτικό τομέα, ο κ. Δασκαλόπουλος μίλησε για παραφιλολογία, επισημαίνοντας πως «η δημόσια και όχι η ιδιωτική οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης».

Τασσόμενος ξεκάθαρα κατά της μείωσης μισθών πρόσθεσε: «Δεν είναι λογικό οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα να πληρώσουν την ασωτία των συντεχνιών του δημόσιου τομέα και του πελατειακού συστήματος. Ο ιδιωτικός τομέας έχει τρόπους να ξαναβρεί τον δρόμο προς την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη χωρίς να μειωθεί το εισόδημα των εργαζομένων του. Κι αυτό είναι κάτι που οι Βρυξέλλες και το ΔΝΤ μπορούν να καταλάβουν».

Από εδώ:  http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=1805685